Przepis na (mgławicę) Kraba

Przegląd i charakterystyka lini emisyjnych wodoru, tlenu, siarki i azotu

Mgławica kraba to stosunkowo nieduża mgławica, pozostałość po supernowej. Fotografowana nie jest zbyt często i wymaga dłuższych ogniskowych do uzyskania odpowiednio szczegółowego obrazu występujących w niej filamentów. W mgławicy występują silne i liczne linie emisyjne tlenu, siarki, azotu czy wodoru dzięki czemu bez problemu można wykorzystywać filtry wąskopasmowe.

Poniżej wykres intensywności najbardziej interesujących pasm (Według "Astrophysics of Gaseous Nebulae and Active Galactic Nuclei"; im więcej tym silniejsza emisja):

Intensywność pasm emisyjnych w mgławicy Kraba

Dla filamentów intensywność wygląda już zupełnie inaczej. Wyróżnia się filamenty bogate i ubogie w hel. Poniżej wykres intensywności pasm dla filamentów bogatych w hel (pomarańczowe) i ubogich (niebieskie).

Intensywność pasm emisyjnych w filamentach mgławicy Kraba

Pasmo [O III] cechuje się najsilniejszą intensywnością emisji, co jest typowe dla wielu mgławic. Dość nietypowo także pasmo [S II] zachowuje dość wysoką intensywność. W przypadku filtrów H-alpha rejestrowana mgławica też może dawać silny sygnał, który pochodzić będzie z emisji w paśmie H-alpha oraz [N II]. W przypadku tej mgławicy azot wnosi więcej niż wodór. Ultra-wąskopasmowe filtry H-alpha (5nm i mniej) odrzucają emisję [N II], co spowoduje spadek sygnału mgławicy (można też celowo rozdzielić oba pasma za pomocą 3 nm filtrów). W przypadku np. 7nm i szerszych filtrów H-alpha oba pasma powinny "łapać się" bez problemu:

Filamenty bogate i ubogie w hel można bez problemu zróżnicować za pomocą filtrów [O III] i H-alpha. W przypadku mniej "popularnych" pasm takich jak hel, czy neutralny tlen [O I] trudno przewidzieć obszar ich występowania (a natura tych linii emisyjnych jest odmienna od H-alpha, czy [O III]). Nieoczekiwaną emisję w pasmach argonu stwierdzono z wykorzystaniem teleskopu Hubbla w niektórych filamentach.

RkBlog

7 October 2011; Piotr Maliński