Topiona krzemionka kontra szkło - ciąg dalszy Wenus w ultrafiolecie

30 March 2012 Comments

Kilka dni temu opisywałem fotografię Wenus w ultrafiolecie. W międzyczasie zamówiłem za 9.49 EUR dwuwklęsłą soczewkę z topionej krzemionki w Edmund Optics. Soczewka posiada numer katalogowy NT08-038 i można znaleźć ją na stronie z optyką w promocji.

Soczewka ma następujące parametry:

Średnica: 25,4 mm
Efektywna ogniskowa: -50 mm
Grubość krawędzi: 6,06 mm
Grubość środka: 2,5 mm

Taką soczewkę można próbować zamontować w obudowie zwykłego Barlowa (podmieniając optykę o takiej samej średnicy). Ja użyłem oprawy Edmunda o numerze NT52-293 (link). Ta oprawa posiada gwinty T2 i łatwo można ją umieścić w torze optycznym. Można nawet razem z soczewką umieścić filtry UV (BG39, UG1/#47 itp.). Efekt końcowy wygląda tak:

Gotowy zestaw z soczewką w torze optycznym wyglądał tak:

W powyższym układzie soczewka dawała nieco ponad dwukrotny wzrost ogniskowej.

Pomiar absorpcji ultrafioletu

Trudno zmierzyć absorpcję ultrafioletu przez szklany element bez odpowiednich narzędzi. Postanowiłem porównać o ile wzrośnie czas ekspozycji dla filtrów R,G,B i UV gdy do SCT f/10 dodać się Meade TeleXtender 2x lub wspomnianą soczewkę (dla Marsa jako obiektu testowego). Bez adsorpcji UV czasy ekspozycji wszystkich kanałów powinny przyrosnąć o stałą wartość. Dla TeleXtendera przyrosty (w przeliczeniu na to samo wypełnienie histogramu z/bez) wyniosły:

Astrodon UVenus: 6,22x
B: 3,76x
G: 3,41x
R: 3,90x

Mimo niedokładności takiego pomiaru (np. poprzez większe szumy na dłuższych czasach ekspozycji dla UV) widać dość znaczącą różnicę dla TeleXtendera. Oznaczałoby to że ma on około 60% sprawności w ultrafiolecie w porównaniu do pasm światła widzialnego.

Dla soczewki z topionej krzemionki umieszczonej dość blisko matrycy kamery (mniejszy przyrost ogniskowej niż 2x) przyrosty czasów ekspozycji wyniosły:

Astrodon UVenus: 2,28x
B: 2,00x
G: 1,96x
R: 2,23x

Z tych wyników wnioskować można że ta soczewka z topionej krzemionki praktycznie nie absorbuje ultrafioletu.

Sama płyta korekcyjna Schmidta w SCT absorbuje część ultrafioletu (ile to trudno powiedzieć). Do tego dochodzi aberracja sferyczna i sferochromatyzm. Najdalej w dostosowywaniu SCT do ultrafioletu posunęli się Holendrzy projektując Barlowa z korekcją tych wad optycznych dla ultrafioletu. Co ciekawe użyli szkła BK-7. Mimo wszystko na chwilę obecną fotografie wykonywane Newtonami są znacznie lepsze od tych wykonywanych za pomocą SCT.

RkBlog

Astrofotografia planetarna, 30 March 2012